In het begin was ik ook 'een andere'. Ik was anders dan de andere AA-ers. Ja, voor hen werkte dat allemaal wel, het programma, de stappen... godbetert het 'gelukkig' nuchter zijn. Zielig vond ik het soms, bij de rondvraag: 'Met mij gaat het goed', 'Geen last gehad met drank'. Ik geloofde hen zelfs niet. Ik was van overtuiging dat ze zichzelf iets wijsmaakten. Dat ze een soort Goed Nieuws Show opvoerden. 'Hoe kan het nu goed gaan zonder drank?', dacht ik. 'Hoe kan je nu geen last gehad hebben met drank?' En telkens zat ik daar weer op de vergadering chagrijnig en verdrietig en vol schaamte te vertellen dat ik weer had gedronken. Die anderen, dat konden geen echte alcoholisten zijn. Niet zoals ik. Want ik zat pas met een echt probleem. Daar konden die onnozele tekstjes niet zomaar iets aan veranderen. De wijze waarop ik dronk, dat was pas drinken. Het ergste vond ik de term 'gelukkig nuchter zijn'. Hoe kon je nu gelukkig zijn als je niet dronk. Drinken was het enige wat mij nog restte. Zonder drank was er niets meer. De AA-ers maakten zichzelf maar wat wijs. Daarvan was ik overtuigd.
Dat laatste was de enige juiste analyse die ik had kunnen maken: ik was op een punt dat zonder drank er echt niets meer was. Ik bekeek die analyse alleen vanuit een verkeerde invalshoek.
Wat heeft ertoe geleid dat ik mij langzaamaan toch als een van 'hen' ben gaan zien? En dat die 'hen' uiteindelijk 'ons' en 'wij' is geworden? Ik zoek me daar suf op en kan daar eigenlijk geen duidelijk antwoord op geven. Ik zie niet een eenduidig iets wat mij over te streep heeft getrokken. Ik denk dat ik heel langzaam aan in het heilzame bad van AA ben ondergedompeld. Heel traag en stukje bij beetje kregen die woorden uit het programma ook een betekenis. Iets concreets, ja iets simpels zelfs waar ik iets kon mee doen. Het belangrijkste was gewoon geloven wat men je zei. Gewoon luisteren en geloven en doen wat men je zegt, zonder veel nadenken.
Ik wou dat ik het beter kon vatten, het beter kon omschrijven en verwoorden wat er met me is gebeurd. Dan kon ik het ook beter doorgeven denk ik soms. Ik zie het vaak zelf niet, maar ik BEN veranderd. Ik merk het aan de manier waarop mensen met mij omgaan, de manier waarop ze mij benaderen, rekening houden met wat ik zeg. Ik ben een beter mens geworden. Ik spreek geen ijdele, grote woorden meer. Als ik het ook niet weet, dan zeg ik dat. Voorheen wist ik alles beter en niemand die desondanks naar me luisterde.
Het sleutelwoord, denk ik, om te stoppen met drinken, is geloof. Misschien is dat de reden waarom ik niet uit mezelf ben kunnen stoppen met drinken. Geloof is niet iets dat vanuit jezelf komt. Geloof verwerf je in de omgang met anderen. In de waardering voor de mensen in AA die je het voorbeeld geven. Het was gek genoeg niet ikzelf die geloofde in mij, maar het waren de andere AA-ers die keer op keer, onvermoeibaar hun geloof in mij herhaalden.
Het tweede sleutelwoord is nederigheid. Ook niet iets wat je van de ene dag op de andere verwerft. Het is alleen maar door nederigheid dat je kunt geloven dat je geen 'andere' bent, dat je bij 'hen' hoort. Niet meer en niet minder.
Willem
Dat laatste was de enige juiste analyse die ik had kunnen maken: ik was op een punt dat zonder drank er echt niets meer was. Ik bekeek die analyse alleen vanuit een verkeerde invalshoek.
Wat heeft ertoe geleid dat ik mij langzaamaan toch als een van 'hen' ben gaan zien? En dat die 'hen' uiteindelijk 'ons' en 'wij' is geworden? Ik zoek me daar suf op en kan daar eigenlijk geen duidelijk antwoord op geven. Ik zie niet een eenduidig iets wat mij over te streep heeft getrokken. Ik denk dat ik heel langzaam aan in het heilzame bad van AA ben ondergedompeld. Heel traag en stukje bij beetje kregen die woorden uit het programma ook een betekenis. Iets concreets, ja iets simpels zelfs waar ik iets kon mee doen. Het belangrijkste was gewoon geloven wat men je zei. Gewoon luisteren en geloven en doen wat men je zegt, zonder veel nadenken.
Ik wou dat ik het beter kon vatten, het beter kon omschrijven en verwoorden wat er met me is gebeurd. Dan kon ik het ook beter doorgeven denk ik soms. Ik zie het vaak zelf niet, maar ik BEN veranderd. Ik merk het aan de manier waarop mensen met mij omgaan, de manier waarop ze mij benaderen, rekening houden met wat ik zeg. Ik ben een beter mens geworden. Ik spreek geen ijdele, grote woorden meer. Als ik het ook niet weet, dan zeg ik dat. Voorheen wist ik alles beter en niemand die desondanks naar me luisterde.
Het sleutelwoord, denk ik, om te stoppen met drinken, is geloof. Misschien is dat de reden waarom ik niet uit mezelf ben kunnen stoppen met drinken. Geloof is niet iets dat vanuit jezelf komt. Geloof verwerf je in de omgang met anderen. In de waardering voor de mensen in AA die je het voorbeeld geven. Het was gek genoeg niet ikzelf die geloofde in mij, maar het waren de andere AA-ers die keer op keer, onvermoeibaar hun geloof in mij herhaalden.
Het tweede sleutelwoord is nederigheid. Ook niet iets wat je van de ene dag op de andere verwerft. Het is alleen maar door nederigheid dat je kunt geloven dat je geen 'andere' bent, dat je bij 'hen' hoort. Niet meer en niet minder.
Willem
