VAN DE ZIEKTE DIE ALCOHOLISME HEET
De meesten van ons hebben niet willen toegeven dat ze echte alcoholisten zijn. Niemand vindt het prettig te weten dat hij lichamelijk en geestelijk anders is dan zijn medemens. Daarom is het niet te verwonderen dat ons drinken werd gekenmerkt door talloze vergeefse pogingen om te bewijzen dat we net als andere mensen normaal zouden kunnen drinken. De grote dwanggedachte van elke abnormale drinker is dat hij op de een of andere manier op een goede dag zijn drinken zal kunnen beheersen en er echt van zal kunnen genieten. De hardnekkigheid waarmee in deze waan wordt volhard, is verbijsterend; velen jagen hem na tot aan de poorten van de krankzinnigheid of dood.

Wij hebben ervaren dat wij volledig tegenover onszelf moesten erkennen dat we alcoholist zijn. Dat is de eerste stap naar herstel. Het zelfbedrog dat we als normale mensen kunnen drinken dan wel het ooit eens zullen kunnen doen, moeten we aan de kaak stellen. Wij alcoholisten zijn mannen en vrouwen die drinken nooit weer onder controle krijgen.
De meesten van ons hebben niet willen toegeven dat ze echte alcoholisten zijn. Niemand vindt het prettig te weten dat hij lichamelijk en geestelijk anders is dan zijn medemens. Daarom is het niet te verwonderen dat ons drinken werd gekenmerkt door talloze vergeefse pogingen om te bewijzen dat we net als andere mensen normaal zouden kunnen drinken. De grote dwanggedachte van elke abnormale drinker is dat hij op de een of andere manier op een goede dag zijn drinken zal kunnen beheersen en er echt van zal kunnen genieten. De hardnekkigheid waarmee in deze waan wordt volhard, is verbijsterend; velen jagen hem na tot aan de poorten van de krankzinnigheid of dood.

Wij hebben ervaren dat wij volledig tegenover onszelf moesten erkennen dat we alcoholist zijn. Dat is de eerste stap naar herstel. Het zelfbedrog dat we als normale mensen kunnen drinken dan wel het ooit eens zullen kunnen doen, moeten we aan de kaak stellen. Wij alcoholisten zijn mannen en vrouwen die drinken nooit-weer- onder controle kunnen krijgen. Wij weten dat dit geen enkele echte alcoholist ooit zal lukken. 
Wij zijn er als één man van overtuigd dat alcoholisten zoals wij,  in de greep zijn van een voortwoekerende ziekte.

Wij zijn als mensen die hun benen hebben verloren, nieuwe groeien nooit meer aan. Evenmin schijnt er enige soort van behandeling te bestaan die van alcoholisten zoals wij normale drinkers kan maken. We hebben al het mogelijke geprobeerd.

Alcoholisten zijn patiënten, die niet beseffen hoe ernstig ziek ze zijn. Men heeft hen wel gezegd, dat ze de borrel moeten laten staan en zelf vinden zij echt ook wel dat het beter zou zijn om dit te doen, maar het lukt eenvoudig niet.

Het kan ook niet zonder meer lukken, want de aard van de ziekte maakt, dat de zucht naar drank onoverkomelijk wordt, zodra de eerste hoeveelheid alcohol is geproefd, of heeft men er maar aan geroken . Van dat ogenblik af kunnen zij zich niet langer verzetten tegen het verlangen naar dank.
Zij moeten drinken, zij moeten meer!                                                                                                                                                 
Het is geen gebrek een wilskracht, het is ook geen slapheid die men als oorzaken zou kunnen aanmerken.  Nee, het komt door de kwaal , een ziekte, het is de ziekte die  alcoholisme heet.

Alcoholisme tast weliswaar  niet iedereen aan, die alcohol gebruikt, maar grijpt toch om zich heen zonder aanzien des persoons.  De patiënt kan ongeschoold arbeider zijn, de moeder van een gezin, doch kan net zo goed iemand zijn met een lange academische opleiding, een arts, een professor of een groot zakenman of zakenvrouw. Kortom deze ziekte maakt geen onderscheid in status, rang of afkomst.

De ziekte grijpt langzaam doch onafwendbaar haar prooi. Het is heel erg wanneer dat gebeurt, want dan begint de lijdensgeschiedenis, die een mensenleven verwoest en verbittert.

De getroffene zelf, zijn of haar gezin, werkkring en familie gaan er onder gebukt. Telkens weer mislukken alle pogingen om van de drank of te komen. Iemand die aan de alcohol verslaafd is hunkert er vaak naar te leven zonder drank,  maar vreest anderzijds het moment waarop er niet meer over drank kan worden beschikt.

Maar erger is het, als noch het slachtoffer- de patiënt- noch de naaste omgeving beseffen, dat hier sprake is van een veel voorkomende, zij het een zeer ernstige ziekte. Herstel is onmogelijk, zolang de patiënt zelf niet weet, dat hij/zij ziek is en dus alles op alles moet zetten om te herstellen. Zoals een  nierpatiënt, een hartpatiënt  of suikerpatiënt weet, dat hij/zij ziek is en dus de leefregels moet volgen die zijn of haar dokter voorschrijft.

Alcoholisme, de ziekte,  blijkt een tweetal oorzaken te hebben.

Allereerst is de patiënt, hoe vreemd dat ook klinkt, overgevoelig voor alcohol.
Zoals iemand overgevoelig kan zijn voor bloeiend gras, we denken dan aan  hooikoorts .

Ten tweede heeft alcoholisme vrijwel altijd ook een psychische oorzaak. Op de een of andere manier is het evenwicht tussen lichamelijk en geestelijk welzijn bij een patiënt(e) verstoord. Een psychische oorzaak brengt hem of haar tot drinken en het lichaam reageert daarop door overgevoelig te worden.

Zodra dit het geval is, doen zich symptomen voor die men bij elke alcoholpatiënt(e) onmiddellijk kan waarnemen.

Ik zal er enkele noemen:

-          Zij hebben hun drinken niet meer onder controle en blijven drinken ook al valt er niets meer 
            te vieren of valt er nergens meer over te treuren.
-          Zij drinken schielijker dan anderen in hun gezelschap.
-          Zij drinken op tijden dat zij zouden moeten werken en beginnen steeds vroeger op de dag.
-          Vaak weten zij, als zij weer nuchter zijn, niet meer wat zij in dronken toestand hebben gedaan.
-          Zij zeggen dat zij de drank wel kunnen laten staan, maar zij doen dit niet of houden het niet vol. Werk en gezin worden
            verwaarloosd door drank.
-          Zij worden stuurloos, verbitterd, depressief en eenzaam.

Voor deze patiënten is er de AA – Anonieme Alcoholisten- Zij vormen een program en daarbij zijn zij  als geheel tevens een geneesmethode.  De AA biedt de alcoholist als geneesmethode de Twaalf Stappen.  
Niet één, niet twee , maar Twaalf Stappen.  En die Twaalf Stappen zijn als spaken in een wiel. Gezamenlijk maken zij het wiel sterk en geven zij stabiliteit. Elk afzonderlijk hebben zij praktisch geen nut.  Men moet deze Stappen dus zien als één geheel.

In de Werkgroepen van AA (Anonieme Alcoholisten) is geconstateerd dat alcoholisten, die bereid zijn deze Twaalf Stappen te doen en daartoe de hulp aanvaarden die nodig is, de drank kunnen laten staan. Velen onder ons zijn vanaf dat moment nuchter gebleven.

Maar wie na een paar weken of maanden denkt, dat die Twaalf Stappen niet zo precies meer volgehouden behoeven te worden, vallen onherroepelijk terug in de oude kwaal. Want wij alcoholisten hebben levenslang. Het is als een handicap in ons leven, zoals anderen de handicap met zich mee dragen lichamelijk invalide te zijn.  Wij hebben een ziekte waarmee wij  het drinken nooit weer onder controle zullen krijgen. En wie in A.A herstel zoekt, leert die handicap dragen zonder gebukt te gaan onder de gevolgen.

​

---